اختلال هماهنگی رشدی (DCD)، همچنین به عنوان دیسپراکسی شناخته می شود، وضعیتی است که بر هماهنگی فیزیکی تاثیر می گذارد. باعث می شود کودک در فعالیت های روزانه نسبت به سن خود کم تر از حد انتظار عمل کند و به نظر می رسد ناشیانه حرکت می کند.
اختلال هماهنگی رشدی (DCD) یک اختلال مهارت های حرکتی است که پنج تا شش درصد از تمام کودکان در سن مدرسه را تحت تاثیر قرار می دهد. نسبت پسر به دختر بسته به گروه مورد مطالعه از 2:1 تا 5:1 متغیر است. DCD زمانی اتفاق می‌افتد که تاخیر در رشد مهارت‌های حرکتی یا مشکل در هماهنگی حرکات، منجر به ناتوانی کودک در انجام کار های معمول و روزمره شود. طبق تعریف، کودکان مبتلا به DCD یک بیماری پزشکی یا عصبی قابل شناسایی ندارند که مشکلات هماهنگی آن ها را توضیح دهد.
کودکان مبتلا به DCD که اغلب توسط والدین و معلمانشان به عنوان «دست و پا چلفتی» یا «بی دست و پا» توصیف می شوند، در تسلط بر فعالیت های حرکتی ساده، مانند بستن کفش ها یا پایین رفتن از پله ها، مشکل دارند و قادر به انجام تکالیف تحصیلی و مراقبت از خود نیستند.
برخی از کودکان ممکن است در زمینه های مختلف مشکلاتی را تجربه کنند در حالی که برخی دیگر ممکن است فقط در فعالیت های خاص مشکل داشته باشند. کودکان مبتلا به DCD معمولا دارای توانایی های فکری طبیعی یا بالا تر از حد متوسط هستند. با این حال، مشکلات هماهنگی حرکتی آن ها ممکن است بر پیشرفت تحصیلی، یکپارچگی اجتماعی و رشد عاطفی آن ها تاثیر بگذارد.
DCD معمولا با سایر شرایط رشدی، از جمله اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD)، ناتوانی های یادگیری (LD)، تاخیر در گفتار، زبان و مشکلات عاطفی و رفتاری مرتبط است.
اختلال رشدی هماهنگی حرکتی چیست؟
کودکان به طور معمول توانایی نشستن، ایستادن، راه رفتن و صحبت کردن را در سنین قابل پیش بینی ایجاد می کنند. زمانی که آن ها در رسیدن به این نقاط دیر می شوند، ممکن است به دلیل یک مشکل رشدی باشد. اختلال هماهنگی رشدی (DCD) یکی از این شرایط است.
DCD عدم هماهنگی بین نیات ذهنی شما و توانایی شما برای وادار کردن بدن به انجام آن نیات است. برای مثال، ممکن است فکر کنید، من باید بند کفشم را ببندم. با این حال، مغز شما دستورالعمل بستن کفش را به درستی به دست و پای شما ارسال نمی کند. مغز شما می داند که چگونه کفش ها را ببندد، اما دستان شما نمی توانند دستورات مغزتان را دنبال کنند. همین اتفاق وقتی می افتد که بخواهید بدوید، بپرید، بنویسید، دکمه های پیراهن را ببندید و بسیاری کار های دیگر که بیشتر مردم آن را بدیهی می دانند.
افراد مبتلا به DCD عموما هوش طبیعی دارند. با این حال، DCD گاهی اوقات به عنوان سندرم کودک دست و پا چلفتی نیز نامیده می شود و ممکن است باعث شود دیگران فکر کنند که افراد مبتلا به این بیماری ناتوان یا بی هوش هستند زیرا نمی توانند وظایف اساسی را انجام دهند. این وضعیت را می توان یک اختلال دوران کودکی در نظر گرفت، اما اثرات DCD تا بزرگسالی ادامه دارد.
تصور می شود که DCD در پسران 3 یا 4 برابر بیشتر از دختران شایع است و این بیماری گاهی در خانواده ها دیده می شود. این موضوع در مورد DCD در کودکان است، اگرچه این وضعیت اغلب باعث ایجاد مشکلات مداوم در بزرگسالی می شود.
مراحل اولیه رشد خزیدن، راه رفتن، خود تغذیه و لباس پوشیدن ممکن است در کودکان خردسال مبتلا به DCD به تعویق بیفتد. طراحی، نوشتن و اجرا در ورزش نیز معمولا از آن چه برای سن آن ها انتظار می رود عقب است.
بیشتر بخوانید:
انواع رویکرد روانشناسی
اگرچه علائم این بیماری از سنین پایین وجود دارد، اما سرعت رشد کودکان بسیار متفاوت است. این بدان معناست که تشخیص قطعی DCD معمولا تا زمانی که کودک مبتلا به این بیماری 5 ساله یا بیشتر نباشد اتفاق نمی افتد.
علل اختلال رشد در کودکان یا DCD
انجام حرکات هماهنگ فرآیند پیچیده ای است که اعصاب و بخش های مختلف مغز را درگیر می کند. هر گونه مشکل در این فرآیند به طور بالقوه می تواند منجر به مشکلات حرکت و هماهنگی شود. معمولا مشخص نیست که چرا هماهنگی به خوبی توانایی های دیگر در کودکان مبتلا به DCD ایجاد نمی شود.
با این حال، تعدادی از عوامل خطر که می توانند احتمال ابتلای کودک به DCD را افزایش دهند، شناسایی شده اند.
این شامل:
- تولد نارس، قبل از هفته سی و هفتم بارداری
- تولد با وزن کم
- داشتن سابقه خانوادگی DCD، اگرچه دقیقا مشخص نیست که کدام ژن ممکن است در این بیماری دخیل باشد.
- مصرف الکل یا دارو های غیرقانونی توسط مادر در دوران بارداری
اختلال هماهنگی رشدی در dsm 5
DSM 5 ، اختلال هماهنگی رشدی را در 5 دسته وسیعی از اختلالات یادگیری قرار داد. در DSM-5، آن را به عنوان یک اختلال حرکتی در طبقه بندی گسترده تر «اختلالات عصبی – توسعه ای» طبقه بندی می کنند.
درمان اختلال هماهنگی رشدی
DCD با یک برنامه طولانی مدت آموزش، فیزیوتراپی، کاردرمانی و آموزش مهارت های اجتماعی درمان می شود تا به شما در سازگاری با این اختلال کمک کند. تربیت بدنی می تواند به شما در ایجاد هماهنگی، تعادل و ارتباط بهتر بین مغز و بدن کمک کند.
انواع اختلالات رشد حرکتی
افرادی که اختلال هماهنگی رشدی دارند نیز ممکن است یک یا چند مورد از این شرایط مشترک را داشته باشند:
- اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) (
- اختلال اوتیسم.
- دیس کالکولی (مشکل با اعداد).
- دیسگرافیا (عدم توانایی نوشتن منظم یا ترسیم).
- Dyslexia (مشکل در خواندن و هجی کردن).
- هیپوتونی (توده عضلانی کم).
- اختلال یادگیری غیر کلامی.
- اختلال پردازش حسی.
- اختلال خاص زبانی (SLI).
- نقص ادراک بصری.
دیدگاهتان را بنویسید