همدلی در روانشناسی

حتما برای شما هم پیش آمده است که مشکلی برای شما پیش بیایید و بخوانید که  کمی از فشار روانی که بر روی شانه شما است بکاهید و افکار خود را خالی کنید و تصمیم بگیرید که به یک نفر در باره مشکل صحبت کنید ولی پس از گفت و گو بر خلاف انتظار نه تنها افکار شما کاسته نشده باشد بلکه باعث پریشانی و شلوغ شدن آن شود.همه نیازمند این هستیم که گاهی همدلی و همیاری را از افراد دیگر دریافت کنیم و بدو اینکه ترس از قضاوت داشته باشیم با آنها به گفتگو بپردازیم و مشکلات خود را بیان کنیم بعضی از افراد به همدلی و ترحم را با یکدیگر به اشتباه میگیرند. ترحم در پشت خود قضاوت تحقیر و رویکرد پدر مادرانه را در پی دارد و به فرد مفهوم ناتوانی را منتقل میکند.

مطالب مرتبط: برای اینکه اعتماد به نفس داشته باشیم چه کنیم

همدلی مفهوم گسترده ای میباشد که به تعاملات فرد با محیط بیرون و افراد دیگر بازمیگردد. در ادامه با ما در سایت روانکده همراه باشید تا بیشتر شما را با مفهوم واقعی همدلی در روانشناسی و راه های استفاده و تقویت آن و شیوه های درست آن بپردازیم.

انجمن روانشناسی آمریکا (APA) همدلی را اینگونه تعریف می‌کند:احساس نگرانی یا شفقت ناشی از آگاهی از رنج یا اندوه دیگری.همدلی واژه‌ای است که اغلب در کنار همدردی دیده می‌شود، اما اکثرا تفاوت این دو را نمی‌دانند.

بیشتر بخوانید: انواع اهمال کاری

همدلی با همدردی چه تفاوتی دارد؟

به گفته هاجز و مایرز ، «همدلی اغلب به معنای درک تجربه شخص دیگر از طریق تصور کردن خود در موقعیت آن شخص دیگر تعریف می‌شود: فرد تجربه دیگری را به گونه‌ای درک می‌کند که انگار توسط خود او تجربه می‌شود، اما تمایز بین خود و دیگری حفظ می‌شود. در مقابل، همدردی شامل تجربه تحت تأثیر قرار گرفتن یا واکنش هماهنگ با شخص دیگر است.

همدلی یک توانایی اساسی انسان برای درک و احساس عواطف دیگران است. این یکی از اجزای مهم روابط اجتماعی است، زیرا به ما امکان می دهد با دیگران در سطح عمیق تری ارتباط برقرار کنیم و به نیازهای عاطفی آنها پاسخ مناسب دهیم. در روانشناسی، همدلی به عنوان توانایی تشخیص و به اشتراک گذاشتن احساسات و دیدگاه های دیگران تعریف می شود. این مقاله به بررسی همدلی در روانشناسی، از جمله تعریف، رشد، انواع و اهمیت آن در تعاملات اجتماعی می پردازد.

تعریف همدلی در روانشناسی

همدلی یک ساختار روانشناختی پیچیده است که به طرق مختلف تعریف شده است. در روانشناسی، همدلی به ظرفیت درک و به اشتراک گذاشتن احساسات، افکار و رفتارهای دیگران اشاره دارد. همدلی شامل دو جزء مهم است: همدلی عاطفی و همدلی شناختی.
همدلی عاطفی پاسخ عاطفی به احساسات دیگران است. این توانایی احساس آنچه که شخص دیگر احساس می کند، تجربه احساسات او و پاسخ دادن با احساسات مناسب است. به عنوان مثال، اگر کسی که به او اهمیت می دهید ناراحت است، ممکن است شما نیز غمگین یا ناراحت شوید.
همدلی شناختی توانایی درک دیدگاه و احساسات دیگران است. این توانایی این است که خود را به جای دیگران بگذاریم و تصور کنیم که او چه احساسی دارد. این شامل وقت گذاشتن برای درک و قدردانی از دیدگاه طرف مقابل است، که می تواند کار دشواری باشد، به خصوص زمانی که شما تجربیات مشابهی را به اشتراک نمی گذارید.

توسعه همدلی

همدلی فطری نیست؛ در طول زمان آموخته و توسعه می یابد. همدلی از طریق تعاملات اجتماعی، تجربیات و روابط ایجاد می شود. وقتی کودکان یاد می‌گیرند احساسات دیگران را بشناسند و آن‌ها را تفسیر کنند و شروع به تجربه و ابراز احساسات خود می‌کنند، همدلی پیدا می‌کنند.
مطالعات نشان داده اند که نوزادان قادر به نشان دادن اشکال اولیه همدلی هستند. به عنوان مثال، نوزادان تازه متولد شده می توانند حالات چهره را تقلید کنند و تا 6 ماهگی، نوزادان می توانند حالات عاطفی دیگران را تشخیص دهند و به آنها پاسخ دهند. همانطور که کودکان رشد می کنند و رشد می کنند، همدلی آنها بیشتر می شود و یاد می گیرند که به حالت های عاطفی مختلف واکنش مناسب نشان دهند.