اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) اختلالی است که در برخی از افرادی که یک رویداد تکان دهنده، ترسناک یا خطرناک را تجربه کرده اند ایجاد می شود. احساس ترس در حین و پس از یک موقعیت آسیب زا طبیعی است. ترس تغییرات زیادی را در چند ثانیه در بدن ایجاد می کند تا به دفاع در برابر خطر یا اجتناب از آن کمک کند.
این پاسخ “جنگ یا گریز” یک واکنش معمولی است که به منظور محافظت از شخص در برابر آسیب است. تقریبا همه افراد طیف وسیعی از واکنش ها را پس از تروما تجربه می کنند، با این حال بیشتر افراد به طور طبیعی از علائم اولیه بهبود می یابند. کسانی که همچنان مشکلات را تجربه می کنند ممکن است مبتلا به PTSD تشخیص داده شوند. افراد مبتلا به PTSD ممکن است احساس استرس یا ترس کنند، حتی زمانی که در خطر نیستند.
فهرست مطالب
- 1 علائم و نشانه ها اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- 2 انواع ptsd
- 3 آیا واکنش در اختلال پس از سانحه کودکان متفاوت از بزرگسالان است؟
- 4 خطرات اختلال پس از سانحه
- 5 چرا برخی افراد دچار PTSD می شوند و برخی دیگر نه؟
- 6 درمان اختلال استرس پس از سانحه
- 7 درباره “اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یا شوک روحی روانی” بیشتر بخوانید:
علائم و نشانه ها اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
در حالی که بیشتر افراد آسیب دیده علائم کوتاه مدت را تجربه می کنند، اکثریت آن ها به PTSD مداوم (مزمن) مبتلا نمی شوند. همه افراد مبتلا به PTSD یک رویداد خطرناک را تجربه نکرده اند. برخی از تجربیات، مانند مرگ ناگهانی و غیر منتظره یکی از عزیزان نیز می تواند باعث PTSD شود.
علائم معمولا در اوایل، در عرض 3 ماه پس از حادثه آسیب زا شروع می شوند، اما گاهی اوقات آن ها سال ها پس از آن شروع می شوند. علائم باید بیش از یک ماه طول بکشد و به حدی شدید باشد که در روابط یا کار تداخل ایجاد کند تا PTSD در نظر گرفته شود. دوره بیماری متفاوت است، برخی از افراد ظرف 6 ماه بهبود می یابند، در حالی که برخی دیگر علائمی دارند که بسیار طولانی تر است. در برخی افراد، این بیماری مزمن می شود.
پزشکی که تجربه کمک به افراد مبتلا به بیماری های روانی را دارد، مانند روانپزشک یا روانشناس، می تواند PTSD را تشخیص دهد. برای تشخیص PTSD، یک بزرگسال باید حداقل به مدت یک ماه تمام موارد زیر را داشته باشد:
- حداقل یک علامت دوباره تجربه شود
- حداقل یک علامت اجتنابی
- حداقل دو علامت برانگیختگی و واکنش پذیری
- حداقل دو علامت شناختی و خلقی
علائم تجربه مجدد عبارتند از:
- فلاش بک: تکرار ضربه روحی بار ها و بار ها، از جمله علائم فیزیکی مانند ضربان قلب یا تعریق
- خواب های بد
- افکار ترسناک
تجربه مجدد علائم ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی در روال روزمره فرد شود. علائم می تواند از افکار و احساسات خود شخص شروع شود. کلمات، اشیا یا موقعیت هایی که یادآور رویداد هستند نیز می توانند باعث تجربه مجدد علائم شوند.
علائم اجتنابی عبارتند از:
- دور ماندن از مکان ها، رویداد ها یا اشیایی که یادآور تجربه آسیب زا هستند.
- اجتناب از افکار یا احساسات مرتبط با رویداد آسیب زا
چیز هایی که فرد را به یاد رویداد آسیب زا می اندازند می توانند علائم اجتناب را تحریک کنند. این علائم ممکن است باعث شود فرد روال شخصی خود را تغییر دهد. به عنوان مثال، پس از یک تصادف رانندگی بد، شخصی که معمولا رانندگی می کند، ممکن است از رانندگی یا سوار شدن در ماشین اجتناب کند.
علائم برانگیختگی و واکنش پذیری عبارتند از:
- به راحتی مبهوت شدن
- احساس تنش
- داشتن مشکل در خواب
- داشتن طغیان عصبانیت
علائم برانگیختگی معمولا ثابت هستند، با عواملی تحریک می شوند که فرد را به یاد رویداد های آسیب زا می اندازد. این علائم باعث می شود فرد احساس استرس و عصبانیت کند. ممکن است انجام کار های روزانه مانند خوابیدن، غذا خوردن یا تمرکز را سخت کنند.
علائم شناختی و خلقی عبارتند از:
- مشکل در به خاطر سپردن ویژگی های کلیدی رویداد آسیب زا
- افکار منفی در مورد خود یا جهان
- احساسات تحریف شده مانند گناه یا سرزنش
- از دست دادن علاقه به فعالیت های لذت بخش
علائم شناختی و خلقی می تواند پس از رویداد آسیب زا شروع یا بد تر شود، اما به دلیل آسیب یا مصرف مواد نیست. این علائم می تواند باعث شود فرد احساس بیگانگی یا جدایی از دوستان یا اعضای خانواده کند.
داشتن برخی از این علائم تا چند هفته پس از یک رویداد خطرناک طبیعی است. هنگامی که علائم بیش از یک ماه طول بکشد، به طور جدی بر توانایی فرد تاثیر می گذارد و به دلیل مصرف مواد، بیماری پزشکی یا هر چیز دیگری به جز خود رویداد نباشد، ممکن است PTSD باشد. برخی از افراد مبتلا به PTSD برای هفته ها یا ماه ها هیچ علامتی از خود نشان نمی دهند. PTSD اغلب با افسردگی، سوء مصرف مواد یا یک یا چند مورد از اختلالات اضطرابی دیگر همراه است.
انواع ptsd
آیا انواع مختلفی از PTSD وجود دارد؟ اگر تشخیص PTSD برای شما داده شود، ممکن است به شما گفته شود که دچار PTSD خفیف، متوسط یا شدید هستید. این توضیح می دهد که علائم شما در حال حاضر چه تثیری بر شما می گذارد. PTSD ممکن است در برخی شرایط متفاوت توصیف شود:
- PTSD با شروع تاخیری: اگر علائم شما بیش از شش ماه پس از تجربه تروما ظاهر شود، ممکن است به عنوان «PTSD تاخیری» یا «PTSD با شروع تاخیری» توصیف شود.
- PTSD پیچیده: اگر در سنین پایین تجربه کرده اید یا برای مدت طولانی به طول انجامیده است، ممکن است تشخیص «PTSD پیچیده» برای شما داده شود.
- PTSD هنگام تولد: PTSD که پس از یک تجربه آسیب زای زایمان ایجاد می شود به عنوان «تروما هنگام تولد» نیز شناخته می شود.
اگر برخی از علائم PTSD را در حین حمایت، از یکی از نزدیکان خود تجربه می کنید که اتفاقاتی را تجربه کرده است، گاهی اوقات به عنوان ترومای ثانویه شناخته می شود.
آیا واکنش در اختلال پس از سانحه کودکان متفاوت از بزرگسالان است؟
کودکان و نوجوانان ممکن است واکنش های شدیدی به تروما داشته باشند، اما برخی از علائم آن ها ممکن است مانند بزرگسالان نباشد. علائمی که گاهی در کودکان بسیار کوچک (کم تر از 6 سال) دیده می شود، این علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:
- خیس کردن تخت بعد از یادگیری استفاده از توالت
- فراموش کردن نحوه صحبت کردن یا ناتوانی در صحبت کردن
- اجرای رویداد ترسناک (سانحه) در طول زمان بازی
- دلبستگی غیرمعمول با والدین یا بزرگسالان دیگر
کودکان بزرگ تر و نوجوانان بیشتر احتمال دارد علائمی مشابه علائم مشاهده شده در بزرگسالان نشان دهند. آن ها همچنین ممکن است رفتار های مخرب، بی احترامی ایجاد کنند. کودکان و نوجوانان بزرگ تر ممکن است به دلیل جلوگیری نکردن از آسیب یا مرگ احساس گناه کنند. آن ها همچنین ممکن است افکار انتقام جویی داشته باشند.
خطرات اختلال پس از سانحه
هر کسی در هر سنی ممکن است به PTSD مبتلا شود. این شامل کهنه سربازان جنگ، کودکان و افرادی است که از طریق تجاوز فیزیکی یا جنسی، سوء استفاده، تصادف، فاجعه، یا رویداد های جدی دیگر مواجه شده اند. بر اساس گزارش مرکز ملی PTSD، از هر 100 نفر حدود 7 یا 8 نفر در مقطعی از زندگی خود دچار PTSD می شوند. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به PTSD هستند و ژن ها ممکن است برخی افراد را بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به PTSD قرار دهند.
همه افراد مبتلا به PTSD یک رویداد خطرناک را تجربه نکرده اند. برخی از افراد پس از تجربه خطر یا آسیب یکی از دوستان یا اعضای خانواده دچار PTSD می شوند. مرگ ناگهانی و غیرمنتظره یکی از عزیزان نیز می تواند منجر به PTSD شود.
چرا برخی افراد دچار PTSD می شوند و برخی دیگر نه؟
مهم است که به یاد داشته باشید که همه کسانی که در یک رویداد خطرناک زندگی می کنند به PTSD مبتلا نمی شوند. در واقع عوامل زیادی در ابتلای فرد به PTSD نقش دارند. تعدادی مثال در زیر آورده شده است. عوامل خطر احتمال ابتلای فرد به PTSD را افزایش می دهد. عوامل دیگری به نام عوامل تاب آوری می توانند به کاهش خطر این اختلال کمک کنند.
برخی از عواملی که خطر PTSD را افزایش می دهند عبارتند از:
- زندگی از طریق حوادث و آسیب های خطرناک
- صدمه دیدن
- دیدن زخمی شدن شخص دیگری یا دیدن جسد
- ترومای دوران کودکی
- احساس وحشت، درماندگی یا ترس شدید
- داشتن حمایت اجتماعی کم یا بدون هیچ حمایتی پس از رویداد
- مقابله با استرس اضافی بعد از رویداد، مانند از دست دادن یکی از عزیزان، درد و آسیب یا از دست دادن شغل یا خانه
- داشتن سابقه بیماری روانی یا سوء مصرف مواد
برخی از عواملی که ممکن است باعث بهبودی پس از تروما شود عبارتند از:
- حمایت افراد مانند دوستان و خانواده
- پیدا کردن یک گروه پشتیبانی پس از یک رویداد آسیب زا
- یاد گرفتن احساس خوبی نسبت به اعمال خود در مواجهه با خطر
- داشتن یک استراتژی مقابله ای مثبت یا راهی برای عبور از رویداد بد و درس گرفتن از آن
- توانایی عمل و واکنش موثر علیرغم احساس ترس
محققان در حال بررسی اهمیت این عوامل و سایر عوامل خطر و انعطاف پذیری از جمله ژنتیک و نوروبیولوژی هستند. با تحقیقات بیشتر، روزی ممکن است بتوان پیش بینی کرد که چه کسی احتمال دارد به PTSD مبتلا شود و از آن پیشگیری کرد.
درمان اختلال استرس پس از سانحه
درمان های اصلی برای افراد مبتلا به PTSD دارو ها، روان درمانی (گفتگو درمانی) یا هر دو است. برای هر شخص متفاوت است و PTSD افراد را به طور متفاوتی تحت تاثیر قرار می دهد، بنابراین درمانی که برای یک فرد موثر است ممکن است برای دیگری موثر نباشد.
برای هر فرد مبتلا به PTSD مهم است که توسط یک ارائه دهنده سلامت روان که در زمینه PTSD تجربه دارد، درمان شود. برخی از افراد مبتلا به PTSD ممکن است نیاز داشته باشند درمان های مختلفی را امتحان کنند تا بفهمند چه چیزی برای علائم آن ها موثر است.
بیشتر بخوانید:
نحوه برخورد با یک مادر بد
اگر فردی مبتلا به PTSD در حال گذراندن یک ضربه روانی مداوم، مانند قرار گرفتن در یک رابطه خشونت آمیز است، هر دوی این مشکلات باید برطرف شوند. سایر مشکلات مداوم می تواند شامل اختلال هراس، افسردگی، سوء مصرف مواد و احساس خودکشی باشد.
دارو های اختلال پس از سانحه
مطالعه شده ترین نوع دارو برای درمان PTSD دارو های ضد افسردگی هستند که ممکن است به کنترل علائم PTSD مانند غم و اندوه، نگرانی، عصبانیت و احساس بی حسی در درون کمک کنند. سایر دارو ها ممکن است برای درمان علائم خاص PTSD مانند مشکلات خواب و کابوس ها مفید باشند.
پزشکان و بیماران می توانند برای یافتن بهترین دارو یا ترکیب دارویی و همچنین دوز مناسب با یکدیگر همکاری کنند.
روان درمانی برای اختلال پس از سانحه
روان درمانی (که گاهی اوقات گفتار درمانی نامیده می شود) شامل صحبت با یک متخصص سلامت روان برای درمان یک بیماری روانی است. روان درمانی می تواند یک به یک یا به صورت گروهی انجام شود. درمان گفتاری، درمانی برای PTSD معمولا 6 تا 12 هفته طول می کشد، اما می تواند بیشتر نیز طول بکشد. تحقیقات نشان می دهد که حمایت خانواده و دوستان می تواند بخش مهمی از بهبودی باشد.
درمان اختلال استرس پس از سانحه در کودکان
CBT متمرکز بر تروما، درمانی است که برای کودکان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه ایجاد شده است که قوی ترین پایه شواهد تا به امروز را دارد، که دارای اجزای متعددی است. اولین مولفه، آموزش روانی است و هم والدین و هم کودک را درگیر می کند.
اولین گزینه این است که هم والدین و هم کودک باید بیاموزند که چه واکنش های طبیعی به تروما نشان دهند. برای افراد با سابقه تروما که ممکن است عوارض اختلال استرس پس از سانحه را داشته باشند، می تواند یک تجربه بسیار ناراحت کننده باشد.
شما اغلب فلاش بک دارید، ممکن است صدای مجرم را بشنوید، در خوابیدن مشکل داشته باشید، مشکل تمرکز دارید، ممکن است احساس بد خلقی و تحریک پذیری کنید و درک این موضوع که همه این ها بخشی از یک سندروم است به خودی خود یک درمان محسوب می شود.
همچنین به والدین کمک می کند تا آنچه را که کودک تجربه می کند و درک کنند که محرک های تروما اغلب برخی از رفتار های منفی را برمی انگیزند. بنابراین اگر کودکی در معرض خشونت خانگی قرار گرفته باشد، فریاد زدن می تواند محرک باشد.
برخورد با یک مجرم اغلب باعث ایجاد اضطراب شدید می شود و همچنین ممکن است باعث تحریک پذیری شود. بنابراین شروع به دریافت فهرستی از مواردی که باعث ایجاد این علائم می شوند به شما کمک می کند تا کنترل آن را شروع کنید. آموزش روانی اولین مولفه است.
دومیم مولفه مهارت سازی است. توانایی ایجاد حس مهارت های مقابله با اضطراب شدید: آموزش آرامش، تکنیک های توقف فکر برای خاطرات مکرر و آموزش ها و مهارت هایی که والدین می خواهند این است که چگونه می توانم کودک را در زمانی که عصبانی می شود یا ممکن است مخالفت کند یا نمی خواهد بخوابد مدیریت کنم. از چه مهارت هایی می توانم استفاده کنم که به آن ها کمک می کند آن رفتار ها را مدیریت کنند و اوضاع تشدید نشود؟
هنگامی که مجموعه ای از مهارت ها و احساس تسلط وجود دارد، مولفه اصلی بعدی روایت آسیب است، که اساسا بازبینی آسیب است، گفتن داستان و همچنین شناخت ها و افکار همراه با آن. یکی از علائم اصلی PTSD اجتناب است و این حس وجود دارد که «اگر به آن فکر نکنم خوب خواهم شد.» اما واقعیت این است که برمی گردد و تجربیات ما را دوباره شکل می دهند و با بررسی آن، به ما امکان می دهد واقعا آن را کنار بگذاریم.
یکی از بیماران تعریف می کرد که نمی تواند به یاد بیاورد که چه کاری انجام داده است که باعث شد پدرش بخواهد او را خفه کند و واقعیت این است که هیچ چیز خفه کردن کودک توسط والدین را توجیه نمی کند. اما با این حال او این حس را داشت که «من واقعا ارزشی ندارم.» و بنابراین، بیرون آوردن و بررسی افکاری که در مورد چرایی اتفاق افتادن دارید، به آن CBT متمرکز بر تروما می گویند، زیرا دارای عناصر رفتار درمانی شناختی است، جایی که شما به شناخت ها نگاه می کنید و چگونه بر احساسات و عواطف شما تاثیر می گذارد.
شما آن پیوند ها را ایجاد می کنید و سپس بار ها می توانید متوجه شوید که نحوه درک اتفاقات وحشتناکی که برای شما رخ داده است به این دلیل نیست که شما آدم بدی بودید، به این دلیل نیست که شما لیاقتش را داشتید. قادر به جلوگیری از آن نبودید، که بعد از آن بتوانید این چیز ها را بدون آن همه افکار منفی در مورد خودتان کنار بگذارید.
پس از ایجاد روایت تروما (و می توان آن را به چند روش انجام داد در واقع نوشتن یک داستان، یا برخی از کودکان این کار را با کارتون یا نقاشی انجام می‌دهند)، این چیزی است که با مراقب به اشتراک گذاشته می شود و این یک فرآیند واقعا مهم است، این که این ها تجربیات و افکاری نیستند که در سر کودک تنها باشند، بلکه والدین و کودک راهی برای صحبت و ارتباط در مورد این موارد دارند.
بنابراین با گذشت زمان، مشخص شده است که TF-CBT نه تنها منجر به کاهش علائم PTSD، بلکه در علائم رفتاری می شود که این دستاورد ها واقعا در طول زمان حفظ می شوند. در ایالت کانکتیکات، از زمانی که CBT متمرکز بر تروما اجرا شد، تعداد کودکان در سیستم خدمات محافظت از کودکان که به مراقبت های روانپزشکی بستری نیاز دارند، به شدت کاهش یافته است.
قبل از ارائه این درمان در سراسر سیستم، حدود 65 درصد از بیماران بستری در روانپزشکی کودکان، کودکانی بودند که به دلیل سوء استفاده یا بی توجهی درگیر این سیستم بودند. اکنون به حدود 30٪ کاهش یافته است و فکر می کنیم پرداختن به علائم تروما واقعا به تعداد زیادی از کودکان اجازه داده است که به نوعی دوباره به مسیر خود برگردند و دوباره بچه شوند.
انواع روان درمانی
بسیاری از انواع روان درمانی می تواند به افراد مبتلا به PTSD کمک کند. برخی از انواع به طور مستقیم علائم PTSD را هدف قرار می دهند. سایر روش های درمانی بر مشکلات اجتماعی، خانوادگی یا شغلی تمرکز دارند. مشاور ممکن است بسته به نیاز هر فرد، درمان های مختلفی را ترکیب کند.
روان درمانی های موثر بر چند مولفه کلیدی تاکید دارند، از جمله آموزش در مورد علائم، آموزش مهارت ها برای کمک به شناسایی محرک های علائم و مهارت های مدیریت علائم. یکی از شکل های مفید درمان، رفتار درمانی شناختی یا CBT نام دارد. CBT می تواند شامل موارد زیر باشد:
- درمان از طریق مواجهه: این به افراد کمک می کند تا با ترس خود روبرو شوند و آن را کنترل کنند. به تدریج آن ها را در معرض آسیبی که به روشی ایمن تجربه کرده اند قرار می دهد. از تخیل، نوشتن یا بازدید از مکانی که رویداد رخ داده است استفاده می کند. درمانگر از این ابزار ها برای کمک به افراد مبتلا به PTSD برای مقابله با احساسات خود استفاده می کند.
- بازسازی شناختی این به افراد کمک می کند تا خاطرات بد را درک کنند. گاهی اوقات افراد رویداد را متفاوت از نحوه وقوع آن به یاد می آورند. آن ها ممکن است در مورد چیزی که تقصیر آن ها نیست احساس گناه یا شرم کنند. درمانگر به افراد مبتلا به PTSD کمک می کند تا به شیوه ای واقع بینانه به آنچه روی داده است نگاه کنند.
انواع دیگری از درمان نیز وجود دارد که می تواند کمک کند. افراد مبتلا به PTSD باید در مورد همه گزینه های درمانی با یک درمانگر صحبت کنند. درمان باید افراد را به مهارت هایی مجهز کند تا علائم خود را مدیریت کنند و به آن ها کمک کند تا در فعالیت هایی شرکت کنند که قبل از ابتلا به PTSD از آن ها لذت می بردند.
چگونه گفتار درمانی به افراد کمک می کند بر PTSD غلبه کنند؟
گفتار درمانی به افراد راه های مفیدی را برای واکنش به رویداد های ترسناکی که باعث علائم PTSD آن ها می شود، آموزش می دهد. بر اساس این هدف کلی، انواع مختلف درمان ممکن است:
- در مورد تروما و اثرات آن آموزش ببینید.
- از مهارت های آرام سازی و کنترل خشم استفاده کنید.
- نکاتی را برای عادات خواب، رژیم غذایی و ورزش بهتر انجام دهید.
- به افراد کمک می کند احساس گناه، شرم و سایر احساسات مربوط به رویداد را شناسایی کرده و با آن ها مقابله کنند.
- بر تغییر نحوه واکنش افراد به علائم PTSD تمرکز می کند.
خودم چگونه می توانم به خودم کمک کنم؟
شاید برداشتن اولین قدم برای کمک به خود بسیار سخت باشد. درک این نکته مهم است که اگرچه ممکن است مدتی طول بکشد، اما با درمان، می توانید بهتر شوید. اگر مطمئن نیستید برای کمک به کجا مراجعه کنید، از مشاوران حرفه ای در این زمینه می توانید کمک بگیرید. به عنوان مثال آقای روانکده می تواند از بهترین مشاوران در این زمینه باشد که توانایی کمک به شما را دارند. با بهترین روش های درمانی می توانند شما را از عوارض اختلال پس از سانحه دور کنند.
برای کمک به خود در حین درمان:
- با مشاور خود در مورد گزینه های درمانی صحبت کنید.
- برای کمک به کاهش استرس، فعالیت بدنی ملایم یا ورزش انجام دهید.
- اهداف واقع بینانه برای خود تعیین کنید.
- کار های بزرگ را به کار های کوچک تقسیم کنید، اولویت ها را تعیین کنید و هر چه می توانید انجام دهید.
- سعی کنید وقت خود را با افراد دیگر بگذرانید و به یک دوست یا خویشاوند مطئمن، اعتماد کنید. در مورد موضوعاتی که ممکن است باعث ایجاد علائم شما شوند به دیگران بگویید.
- انتظار داشته باشید که علائم شما به تدریج بهبود یابد، نه بلافاصله
- موقعیت ها، مکان ها و افراد آرامش بخش را شناسایی کنید.
مراقبت از خود و دیگران به ویژه زمانی مهم است که تعداد زیادی از مردم در معرض حوادث آسیب زا (مانند بلایای طبیعی، تصادفات و اعمال خشونت آمیز) قرار گیرند.
در دهه گذشته، پیشرفت در تحقیقات روی مبانی ذهنی و بیولوژیکی PTSD دانشمندان را بر آن داشته است تا بر درک بهتر علل زمینه ای که چرا افراد طیف وسیعی از واکنش‌ها به تروما را تجربه می‌کنند، تمرکز کنند.
- محققان در حال بررسی بیماران ترومایی در محیط های مراقبت حاد هستند تا تغییراتی را که در افرادی که علائم آن ها به طور طبیعی بهبود می یابد، بهتر درک کنند.
- در ادامه تحقیقات به این موضوع می پردازد که چگونه خاطرات ترس تحت تاثیر یادگیری، تغییرات بدن یا حتی خواب قرار می گیرند.
- تحقیقات در مورد جلوگیری از ایجاد PTSD بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض تروما نیز در حال انجام است.
- تحقیقات دیگر در حال تلاش برای شناسایی عواملی است که تعیین می کند آیا فرد مبتلا به PTSD به یک نوع مداخله یا دیگری پاسخ می دهد یا خیر، با هدف ایجاد درمان های شخصی تر، موثر تر و کارآمد تر است.
- همان طور که تحقیقات ژنی و فناوری های تصویربرداری مغز همچنان در حال بهبود هستند، دانشمندان به احتمال زیاد قادر به تشخیص دقیق زمان و مکان PTSD در مغز هستند. این درک ممکن است منجر به درمان های هدفمند بهتری شود تا با نیاز های هر فرد مطابقت داشته باشد یا حتی قبل از ایجاد آسیب از اختلال جلوگیری کند.
دیدگاهتان را بنویسید